Bu manzara eşliğinde; Yaşar Kurt dinliyorum. Anın fotoğrafını çekiyorum gözlerimle, atıyorum hafızama. Olur ya seneler geçer ve ben bu ana dönmek isterim. Özlerim buraları. Gün olur gözlerimi kapatırım ve bu görüntü gelir yine gözümün önüne; aynı şarkı çınlar kulaklarımda. Güzel günlermiş derim. Gözlerim dolar belki ama mutlu olurum. Çünkü; güzel hatıralarla dolu bir hayat, boşa geçmemiş günlerle kazanılır ancak.
Varna'dan sevgilerle 
07.12.2015

Artık hiçbir şeye şaşırmayacağım diyorum diyorum ama insanlar beni şaşırtacak bişeyler yapıyorlar illa ki! Mesela öylesine saygısızlar ki! Ya ben saygısızlığa tahammül edemiyorum. Etmek zorunda da değilim. Benim için gerçek medeniyet saygı çerçevesinde yaşamayı öğrenmek. Kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama saygı duymak zorunda. Çünkü bu dünya hepimizin ve burada beraber yaşamak zorundayız.

Hayallerine ulaşmak istiyorsan önce seni yavaşlatan yüklerden kurtulacaksın!

Sen beni tanımazsın, ben öyle kolay kolay söyleyemem her şeyi. Sen bilmezsin, dile kolay görünen şeyler benim dilime çok zor gelir, söyleyemem öyle gelişi güzel. 

Hayat akıp giderken insan farkına varamıyor. Belki bugün penceremden sızan ışıkla son göz kırpışmamız. Son konuşmamız çiçeklerimle. Belki bugün son kez çıkıyorum bu evden. Sınavım var çünkü, onu düşünüyorum. Otobüs bekliyorum, yine sövüyorum zamanında gelmeyip soğuktan donmama neden olduğu için. Üşümek güzeldir aslında, bilemiyorum. Okula gidiyorum, gördüğüm herkese selam veriyorum ve öylece geçip gidiyorum yanlarından, yarın içlerinden birini göremeyeceğim belki de, ama bunu hiç düşünmüyorum. Sınav başlıyor. Beyaz kağıtlar ve üzerlerinde kalemlerimiz. Sorular geliyor. Yazmaya başlıyoruz. Hiçbir şey umurumuzda değil. Bu sınavı geçmeliyiz. Geçiyoruz. Ve yine unutuyoruz, tüm bu telaşların içinde hayatımızı yaşamayı unutuyoruz. Tıpkı bugün evden çıkarken, geri dönememe ihtimalimizin olduğunu unuttuğumuz gibi.