Hayat akıp giderken insan farkına varamıyor. Belki bugün penceremden sızan ışıkla son göz kırpışmamız. Son konuşmamız çiçeklerimle. Belki bugün son kez çıkıyorum bu evden. Sınavım var çünkü, onu düşünüyorum. Otobüs bekliyorum, yine sövüyorum zamanında gelmeyip soğuktan donmama neden olduğu için. Üşümek güzeldir aslında, bilemiyorum. Okula gidiyorum, gördüğüm herkese selam veriyorum ve öylece geçip gidiyorum yanlarından, yarın içlerinden birini göremeyeceğim belki de, ama bunu hiç düşünmüyorum. Sınav başlıyor. Beyaz kağıtlar ve üzerlerinde kalemlerimiz. Sorular geliyor. Yazmaya başlıyoruz. Hiçbir şey umurumuzda değil. Bu sınavı geçmeliyiz. Geçiyoruz. Ve yine unutuyoruz, tüm bu telaşların içinde hayatımızı yaşamayı unutuyoruz. Tıpkı bugün evden çıkarken, geri dönememe ihtimalimizin olduğunu unuttuğumuz gibi.